عشق شیرازی

اگر لعل لبت   با من سخن   دارد   که   بسیار  است

                             بدان  ای عشق  شیرازی دلم   در   دام  دلدار است

 شمیم گرم   آغوشت که  رشک   عالم گلهاست

                             برای  سینه    سردم    دوای    درد   بیمار  است

ا گر   حافظ   ببخشا ید  سمر قند  و بخار ا   را

                               ولی من می دهم جانم که تا آخر تو را یار است                                                                                                                                                                                      

زبس که انتظار تو شده شیرین وشورانگیز

                                      برای دیدنت شب را دو چشم و دیده بیدار است                                                                                                                                                                            

نسیم سایه سار تو شده آرامش قلبم

                                        وخاک زیر پای تو  به زیبایی گلزار است                                                                                                                                                                                                   

کجایی ای تمنای من دیوانه وشیدا

                                      حضور پر فروغ تو می ومستی بسیار است